Ślub

Dzisiaj dowiedziałam się, że za 2,5 miesiąca wybieram się na ślub.
I choć nie przepadam za ślubami i weselami w rodzinie tak ogólnie, to tym razem mówię: i dobrze!

Ponieważ ostatnio trochę sklęsłam i się rozleniwiłam jeśli chodzi o proces zmniejszania wymiarów. Od tygodni traktuję po macoszemu lunche w pracy, jadam głównie jajka na twardo, kabanosy albo o zgrozo! parówki. Zwłaszcza w ostatnich dwóch tygodniach poszalałam - codziennie jadłam parówki z szynki, wcale nie najlepsze na rynku, choć najlepsze w sklepie w którym się zaopatrywałam. W sumie zjadłam tego ze 2kg albo więcej. Ostatnie tygodnie też dość luźno potraktowałam jeśli chodzi o słodycze. Bywałam gdzieś w drodze, bez możliwości zjedzenia czegoś normalnego i wtedy leciały snickersy i czekolada, codziennie. W mijającym tygodniu nieco na szczęście przystopowałam, gdy po kilkukrotnym wejściu na wagę zanotowałam dziwne wzrosty.

Dlatego właśnie cieszę się z tego ślubu. Jest okazja by przykręcić śrubę i co więcej - to jest ślub właśnie w tej rodzinie gdzie przed rokiem, "ulubiony" wujek zauważył życzliwie że przytyłam. Tak więc, widzieli mnie ostatnio rok temu, ponad 30kg temu. Do końca października mam nadzieję, że pocisnę jeszcze na oko może nawet 8-10kg jak się zepnę, bo nie będzie mi żaden wuja buraczył, że przytyłam.

Okazało się przy okazji ostatnich porządków w szafie, że będę miała na jesień kilka kurtek i płaszczy które kurzą się w szafie od lat :). Mój zimowy stary płaszcz, którego trzymałam się jak tonący brzytwy bo był bardzo duży i mnie mieścił, okazał się wielkim worem i dziś powędrował do śmietnika. Kilka innych sztuk odzieży włożyłam na dno szafy bo wyglądam w nich już jakbym włożyła namiot. Co jakiś czas odkładam tak kolejne ubrania i wyciągam stare z przeszłości albo kupuję nowe. Pasują na mnie ubrania z czasów studenckich i strasznie mnie to wzrusza.

Oczywiście nie poszłam na siłownię jeszcze - po prostu mi się nie chciało, nie miałam wystarczającej motywacji. Zamyślam sobie więc obecnie, że pójdę we wtorek.

Rodzice są zachłyśnięci moją przemianą. Co mnie widzą, to mówią że coraz bardziej się "wylaszczam".
Sama widzę w lustrze zmiany a gdy spojrzę na zdjęcia jeszcze sprzed pół roku to nie mogę się nadziwić, że mogłam tak wyglądać. Moja twarz nie przypomina mi ani niedawnej twarzy ani tej sprzed lat. Wydaje mi się zupełnie nowa, co jest nieco dziwne.
Martwi mnie jedynie brak jędrności skóry. Trochę jestem obwisła :( Skóra na ramionach się nie wchłonęła i wygląda to średnio (zwłaszcza lewe nieładne), brzuch też nie wraca do formy tak jak wracał kiedyś, to samo na nogach. Bardzo więc liczę na siłownię. Umówię się chyba na trening personalny, żeby trener Hubert pokazał mi co mogę zrobić by popracować nad ich wyglądem. O biuście nawet nie wspomnę, on nigdy nie wyglądał do ludzi ale z tym już się przez lata trochę pogodziłam, ale tylko trochę.
Może powinnam się też czymś smarować, ale tak tego nie cierpię...

A tymczasem przede mną ostatni tydzień pracy przed urlopem. Będzie masakra, czuję to.